Ölüm Ayrılığı Çok Zor

Bugün acılarım tazelendi ve içimden bunlar döküldü...

İnsanın sevdiklerini kaybetmesi acıdır. Onu bir daha görememek, dokunamamak, sarılamamak, konuşamamak çok zor bir duygudur. Ben annemi ve babamı kaybettim. Bu duyguyu çok iyi biliyorum. Şimdi çevremde bu acıları yaşayan insanlar görünce, teselli etmeye çalışmıyorum. Çünkü ölüm ayrılığının tesellisi yoktur. Başlarda geçirdiğin şokun etkisiyle önce bir şaşırırsın. Sonra toprağa verirken, inkâr etmek ister kabullenmezsin. Zor gelir oraya bırakıp, üstünü toprakla örtmek. Üşüyecek, korkacak, yalnız kalacak, böcekler gelecek diye boş hayıflanmalar yaşarsın. Yüreğin onun öldüğünü kabul etmez. Beyninse acı gerçeği sana haykırır. Bu ikilemle eve gidersin. Bir sürü insan vardır yanında. Herkes bir şey der. Dualar edilir, taziyeler sunulur. Başsağlığı dilerler. Ne demekse “Başın sağ olsun”?  “En sevdiklerimden biri gitmiş, nasıl benim başım sağ olacak ki?” dersin. Sonra insanlar senin acını unutur kendi aralarında laflamaya başlar, hatta hafiften gülmeler duyarsın. İçinden onların üzerine atlayıp parçalamak gelir ama yapamazsın. Hırsını içine gömer, ağlarsın.

İnsanlar çekip gitsin, sen acınla baş başa kal istersin. Uyuyamazsın, oturamazsın, çalışamazsın, odaklanamazsın… Yemek istemezsin, ağlamak, düşünmek kendi içinde kaybettiğin kişiye dair hesaplaşmalar yaşamak istersin. “Şunu yapmasaydım, böyle demeseydim, kalbini kırmasaydım,” der durursun. Sürer bir dönem bunlar ardından kabullenme başlar. En zoru da budur. Ölümü kabullendiğin an özlem başlar. Acı çoğalır. Kabullendikçe için yanar. Canın acır. Görmek ve dokunmak istersin ama yoktur. “Rüyalarımda göreyim” diye dualar edersin ama her zaman olmaz. Bilinçaltı bile buna izin vermez. Zordur ölüm ayrılığı.

Ben bunların hepsini yaşadım. Hani bir laf vardır “Dibine kadar yaşamak!” işte öyle yaşadım. Bilirim ne acı bir duygudur. Öyle kolay kolay da geçmez. Beş yıl sürdü annemin yokluğuna alışmam. Babam ise daha iki yıl oldu gideli. Onun ki çok yeni… Bu nedenle canı ölüm acısıyla yanan insanı teselli etmek anlamsız gelir bana. Önceleri yapardım ama başıma gelince öğrendim ki çok boş bu çaba. Şimdi diyorum ki canından birini kaybedene “üzüleceksin, zaman geçtikçe daha çok yanacak canın, uzun sürecek ilk acın, hazırlıklı ol.”  Çünkü gerçek bu! Ölüm ayrılığı koyar insana…

Günce Yazarı

İYİ HABERLER OLSUN HEP

Sevgili güncem, bugün sana iyi haberlerim var. Birkaç aydır beklediğim bir yanıt vardı. Bir türlü

gelememişti bana. Bugün onu öğrendim ve iyi bir haber almış oldum. Biliyorsun şu aralar biraz karamsar takılıyordum, ataletli ve motivasyonsuzdum. Sanırım artık düzeleceğim. Çünkü yeni bir uğraşıyla meşgul olacağım. Ohhh sevindim doğrusu.

Hayata sıkı tutunmak için en güzel yollardan birinin yeni bir şeylerle uğraşmak olduğuna inanırım. Yenilenmek gibi bir şey bu... Bilmediğin ama öğrenip yapabileceğine inandığın yeni işler insanı canlandırıyor. Hayata yeni başlamış gibi hissediyorsun. Seviyorum bu duyguyu.

Ben biraz el becerileri olan birisiyim. Gerçi bunu geç fark ettim ama olsun. Canım babam bana

“benim oğlum sen olmalıymışsın” derdi. Erkek kardeşim pek istekli değildir bu tarz işlere. Ben babamla çivi çakar, tornavida kullanır, bir şeyleri söküp takmaya çalışırdım. Hele o rahatsızlanmaya ve ellerinde ağrılar olmaya başladığında, “sen bana ne yapacağımı söyle ben yaparım babişkom” derdim. Onun da pek hoşuna gider, “kız sen bana çırak mı oldun?” derdi. Nurlar içinde uyusun. Babamın onaramayacağı hiçbir şey yoktu. İnanılmaz becerikli, aşırı düzenli ve titizdi. Her şeyi öğrenmek ve uygulamak isterdi. Kendisi de mesleki olarak teknik adamdı ama bu özellikleri mesleğinin çok üzerindeydi.  Azıcık da olsa benzemişim ona.  Tam bir buçuk yıl oldu gideli. Onu, uzun uzun yazmak istiyorum ama yüreğim henüz kaldırmıyor bu işi. Anneciğimin hakkında da, kaybından iki yıl sonra yazabilmiştim. Zordur bu duygular çok zor.

Bugün kardeşime de güzel haberler gitsin inşallah. Bana geldi ya ona da gitsin istiyorum. Ne de olsa

anne ve babamın mirası o bana. Biraz kızsam da pek severim kendisini. Allah güzellikler versin hepimize.

Günce Yazarı