KARDEŞİM VE BAYRAM BERABER GELDİ BANA

Sevgili güncem kaç gündür seninle bir hasbıhal edemedik. Koşuşturmalı bir 10 gün geçirdim. İş, güç, alışveriş ve arkadaşlarla çay, kahve keyifleri derken günler hızla akıp geçti bile anlayamadan… Şimdi de bir bayrama daha giriyoruz. Tüm dileğim; milletim, ülkem için güzel süreçlerin başlayacağı bir dönemin habercisi olsun bu bayram. İçine düştüğümüz sıkıntı ve korkulardan, savaş beklentilerinden kurtarsın Allah’ımız bizi.

Geçen bayram olduğu gibi bunu da kardeşimle birlikte benim evimde geçireceğiz. Kardeşimin gelmesiyle bayramım başladı zaten benim. Anne ve babamız ebedi yerlerine gittikten sonra biz ailevi geleneklerimizi sürdürüyoruz. Annesiz babasız bayramlar ne kadar neşeli olursa o kadar neşeleniyoruz işte.

Hayat bazen kolay bazen zordur. Acılar ve zevkler dönüşümlü olarak hayatımızı farklılaştırır. Bu bir döngü. Yaşamın sonuna kadar sürer. Acılarımızın az güzel anlarımızın daha fazla olduğu günlerimiz  çok olur inşallah. Ülkeme huzur ve gerçek bir dirlik, düzen diliyorum. Çocukluğumda yaşadığım eski bayramların sevincini bugünün çocuklarının da yaşamasını istiyorum.

 Çocuklara mendillerin içinde bayram harçlıkları verilen, lunaparklara eğlenmeye gidilen, geniş aile sofralarında yemekler yenen bir çocukluk geçirdim ben. Ne güzel günlerdi. Keşke yine yaşanabilse. Bayramda tatile gitmek yerine ailenin büyüklerine ziyarete gidilen bayramlar olsa. Keşke…

Günce Yazarı

SONUNDA BAYRAMI DA GÖRDÜK

Evimin Balkonundan bir görüntü.

Zorlu geçen Ramazan ayından sonra bugün bayramı yaşıyoruz. Çok şükür 40 günlük aradan sonra evime de geldim. Evim evim, güzel evim, özlemişim seni... 

Sevgili güncem biraz klasik söylem olacak ama nerede o çocukluğumuzdaki bayram heyecanları? Şimdi tatiller var. 9 günlük tatil olunca herkes bir yerlere gidiyor. Gerçi çalışanların da hakkı… Benim üzüldüğüm konu,  heyecanların ve geleneklerin eskisi gibi sürmemesi. Başucumuzda yeni giysilerimiz ve ayakkabılarımızla uyandığımız bayram sabahlarını, yeni neslin yaşamaması. Ya da çok dar alanlarda yaşanıyor olması. Bizim çocuklarımızın çocukları bence bunları neredeyse hiç bilmeyecekler.,

Bizim ailemizde ve çocukluk yıllarımızda bayram demek; ilk gün ya da arife günü arabamızla yola çıkmak, önce İstanbul’a büyükbabamlara uğramak ve bayramlaşmak, sonra da Trakya’ya geçip anneanneme gitmek bayramın kalanını cümbür cemaat geçirmek demekti. Anne tarafımın hepsi orada toplanır kalabalık aile sofraları kurulur, yenilir içilir ve tam geleneksel bayram yaşanılırdı. Anneannemi kaybettikten sonra bile bu gelenek oldukça uzun bir süre yine aynı evde yaşatıldı. Daha sonra canlar eksilmeye başladıkça kayboldu. Ben o günleri çok özlüyorum. İyi ki bunları yaşayabilmişim diyorum.

Şimdiyse anne ve babacığım da yok. Kardeşim ve ben kaldık bir de kuzenler, küçük halam ve amcam hepsi bu kadar. Yaşam verici olduğu kadar alıcı da…  Ama hayatın işleyişi bu!  Bugün varsın yarın yoksun.

Günceciğim bu bayram gününde dileğim önce ülkeme huzur, dirlik ve düzen gelmesi sonra da gerçekten önemli olan bazı geleneklerimizin bir şekilde sürdürülebilmesi. Bir de insanların iyi insan olarak yaşamak için gayret göstermeleri. Hepimizin bayramı kutlu olsun.

Günce Yazarı

YİNE YOLLAR GÖRÜNDÜ BANA

Sevgili güncem, sayılı günler çabuk geçermiş. Kendi evimden çıkalı tam bir ay oldu, sanki geçen hafta yollara revan olmuşum gibi geliyor oysa. Şimdi de dönüş vaktine az kaldı. Haftaya bugün inşallah eve dönüş var. Kardeşim de gelecek benimle. Bayramda benim evimde olacağız. Epeyce yorucu ve tek düze geçse de bir ayın nasıl geçtiğini anlamadım. İnsan kuş misali, bir gün orada bir gün burada…  Bir de bakarsın ki, insan ömrünün sonunda.

Geriye dönüp baktığımda nasıl geçti bunca zaman diyorum? Daha dün gibi ilkokula başladığım günlerim. Gözümü açtım, kapadım lise bitmiş. Yüksek okula başlamışım sonra iş hayatı. Bir dolu farklı meslekle uğraşmışım, iyi bir iş kariyeri yapmışım. İyi insan olmak için uğraştığım yıllar, su gibi akmış hayatımdan. Anamı, babamı toprağa vermişim. Annem ani, babam beklenen bir sonla gitmiş benden. Şimdi ise bugündeyim. Sanki ununu elemiş, eleğini asmış gibi bir ruh haline girmişim. Oysa yaşlı değilim,  peki neden böyle hissediyorum? Sanırım ölüm ayrılığının acıları, ülkenin sürekli çıkmaza ilerlemesi böyle hissettiriyor bana.

Benim için yolun sonu ne zamandır? Bu bilgi sadece yaratanda ben bilmiyorum ama yollar sürekli var olacak onu biliyorum. Yaşam boyunca bir yola çıkıp, görevi tamamlayıp, sonra başka bir yola çıkıyoruz. İşte ben bu yolculukları güzel ve anlamlı kılmak için uğraşıyorum hepsi bu…

Günce Yazarı