16 Haziran 2016 Perşembe

YALNIZ GELDİK YALNIZ GİDECEĞİZ


Artık iyice anladım ki insanın en iyi dostu, kendisidir. Ne kadar yakın arkadaşlıklar, dostluklar kursa da bir yerde ayrı düşme vardır. Büyük fedakârlıklar görse, yardımlar ve paylaşımlar olsa da bir nokta var ki, uyum kayboluveriyor. Çünkü herkes farklı bir birey! Ben o değilim, o da ben değil. Empati de bir yere kadar…
Zaten insan aslında hep yalnızdır. Annemin karnından dünyaya çıkarken o yolda yalnızdım. Diğer dünyaya giden yolda da yalnız olacağım. Etrafımda bir dolu insan varken kendimi yalnız hissettiğim anlarım o kadar çok ki. Tüm kararlarımı alırken birilerine danışsam da sonunda kendi irademle karar verdim. Seçimlerimi kendi aklımla yaptım. Hayatın her anında tek başıma sorumluluk aldım. Evet, birileri yardım etti, destek çıktı, yön vermeye çalıştı ama yine de kendim karar verdim ve yaptım. Bence Yaratan bize akıl ve irade verirken yalnız olmayı da öğretmiş. Bizi buna göre yaratmış. Yalnız geldik, yalnız yaşıyoruz ve yalnız gideceğiz. Aksi halde seçimlerimizden, eylemlerimizden ve kararlarımızdan nasıl sorumlu tutulacağız ki?


Hayatımızın başından sonuna kadar çevremizde olan tüm insanlar, olaylar yaşam sınavımızın soru parçacıkları. Onlarla sınanıyoruz. Hem ayakta kalmayı hem deneyim kazanmayı, onlarla sağlıyoruz. Kısacası aslında biz her zaman tek başınayız.


Günce Yazarı 

Hiç yorum yok: